Signaleren

Methode van signaleren

De eerste keuzemogelijkheid heeft betrekking op de methode van signaleren op partner's uitkomst of voorspelen:

hoog:
laag:
oneven:

een hoge nummerkaart is een aansignaal dan wel geeft een even aantal aan; de laagste kaart is afsignaal of oneven.
de laagste kaart is een aansignaal dan wel geeft een even aantal aan; een hoge nummerkaart is afsignaal of oneven.
dit werkt als het Romeins afgooisignaal (‘on = aan’), maar dan ook in het bijspelen.

Opmerking: het is in principe mogelijk te spelen dat een lage kaart een aansignaal is dan wel een oneven aantal aangeeft. Dit is echter ongebruikelijk.

Huidig of oorspronkelijk aantal?

Voor het aangeven van de verdeling in een kleur waarin we al eerder een kaart gespeeld hebben – bijvoorbeeld een hoge kaart om een slag te winnen – mag het volgende gangbaar heten, afhankelijk van de methode van signaleren:

in combinatie met ‘hoog-laag even’ heeft een verdelingssignaal betrekking op het huidige aantal kaarten (‘current count’);

in combinatie met ‘laag-hoog even’ heeft een verdelingssignaal betrekking op het oorspronkelijke aantal kaarten (‘original count’).

Voorrang bij signaleren

De tweede keuzemogelijkheid heeft betrekking op de prioriteit ten aanzien van de betekenis van het signaal op partner's uitkomst of voorspelen: met voorrang aan/af-signaal of met voorrang distributiesignaal. Een voorbeeld:

	Q J 10 9
A K 7 5		8 6 4 2
	3

Zuid speelt een troefcontract na een weinig informatief biedverloop. West komt uit met het aas:

Spelers die met voorrang aan/af signaleren, spelen hier een kaart bij die een afsignaal inhoudt. Als zij hoog-laag signaleren, dan zal dat altijd de laagste kaart zijn, hier dus de 2. Deze spelers willen voor alles hun partner duidelijk maken dat zij geen heil zien in doorspelen van deze kleur. Immers, iedere andere kaart zou van partner's kant bezien het begin van een aansignaal met een doubleton kunnen zijn.

Spelers die met voorrang distributie signaleren, spelen hier een kaart bij die een even aantal inhoudt. Als zij hoog-laag signaleren, dan zal dat in elk geval een andere kaart dan de 2 zijn (welke precies, daarover lopen de meningen uiteen; bij velen de een na laagste, hier dus de 4). Deze spelers rekenen erop dat hun partner het verschil tussen een vierkaart en een doubleton wel zal kunnen afleiden uit het bieden of uit andere overwegingen.

Als oost en west niet afgesproken hebben welk signaal voorrang heeft, dan ontspint zich vaak de volgende sketch: oost speelt de 4 bij om een even aantal aan te geven. West, een aan/afsignaleerder, ziet de 2 niet vallen en denkt: ofwel mijn partner heeft de 2 en ‘dus’ 4 2 doubleton, ofwel de leider heeft de 2, maar dan houdt de heer; laat ik die eens naspelen ...

De uitkomstconventie aas vraagt aan/af, heer vraagt verdeling lost een voorbeeld als bovenstaand op doordat dan de keuze om met het aas dan wel de heer uit te komen, de prioriteit bij het signaleren bepaalt. Het is dan echter nog steeds nodig deze prioriteit af te spreken voor op de uitkomst met een vrouw of lagere kaart.

Lavinthal in troefkleur

hoog: laag: oneven:	een hoge nummerkaart is een aansignaal dan wel geeft een even aantal aan; de laagste kaart is afsignaal of oneven. de laagste kaart is een aansignaal dan wel geeft een even aantal aan; een hoge nummerkaart is afsignaal of oneven. dit werkt als het Romeins afgooisignaal (‘on = aan’), maar dan ook in het bijspelen.
Opmerking: het is in principe mogelijk te spelen dat een lage kaart een aansignaal is dan wel een oneven aantal aangeeft. Dit is echter ongebruikelijk.